شـبی که جـهل و نفاق ائـتلاف می کردند
برای حذف ِ عدالــت ! خلاف می کردند

شـبی که روحِ عـبـادت میـان مـردم بود
حرامـیان پی ِ شـیطـان طواف می کردند

شبی که شـیر و نمک بود و سفره ی افطار
علی و نفـس ِعلی! هم مصـاف می کردند

شبی که فتنه نخـوابید وعشـق را رگ زد
امیر و مرگ ِجـمیلش زفــاف می کردند

شبی که تیـغ جهالت شراب شامی خورد
بدون معـجـزه مـه را شـکاف می کردند

سـرود فُزتُ وَ رَبَش که خوانده شد ،باید 
خسان به ذلت ِخویش اعتراف می کردند